Cheng Qiguang sum de Vitality Bar, et hodie tibi communicandum est argumentum: nulla optima aetas est, sed optima tantum mens. Quidam fortasse mirabuntur, quae sit optima aetas in vita? Utrum pueritia secura, an iuventus animosa, an senectus tranquilla. Ego quidem credo nullam optimam aetatem in vita esse, sed optimam tantum mentem.
In remota familia rustica natus sum, multi fratres et sorores in familia erant, et ego minimus natu sum, saepe domi a maioribus fratribus et sororibus "contumeliis" affectus, sed quamdiu iniuriam accipio, ad parentes meos querendos ibo, curam et amorem a parentibus meis cupiens, itaque in iocoso ambitu perpetuo crevi. Ob paupertatem familiae meae, scholam praemature reliqui et domi mansi usque ad aetatem septimum decimum annum. Unda reformationis et aperturae et operis migratorii, cum pluribus sociis ad meridiem, Guangdong, profectus sum. Eo tempore, status animi paulatim mutatus est, nam domo egressus saepe rebus tristibus et infeliciter occurrit, nec parentes solliciti esse permittere volo, quotiescumque domum ad pacem nuntiandam venio, optima verba dicunt. Dum senesco, primum quod eos nunc voco est ut valetudinem suam curent, et mihi ut laborem iubeo. Hoc modo spero senem senectutem commode degere posse, senem sperare me cum tranquillitate animi laborare posse, alter alterum difficultates in cordibus suis retinere, tacite soli perferre, alter alterum non sollicitari.
Est genus quoddam calorem quem homines numquam obliviscuntur, id est, interdependentia animarum. Propter educationem liberorum, domum in capite comitatus emi, volo ut parentes mecum in caput comitatus habitarent, sed nolunt dicere bonum esse in rure vivere, non solum amplo campo visionis, aere puro, sed etiam olera serere, gallinas pascere, colloqui posse. Credo etiam, iis qui in regione nesciunt, melius esse in rure quiete vivere. Itaque tantum paucos dies cum eis in feriis quotannis agere possum. Memini me, Festis Vernalibus reversis, aliquot dies domi mansisse, propter finem feriarum, ut ad officinam festinarem ad laborem redirem (cum caelum leviter plueret, mater mea me aspexit dum ad caput comitatus equitabam ut sarcinas meas pararem, gradum titubantem fecit et me ad vicum misit. Cum procul abiissem ut respicerem, illa adhuc ad portam vici stabat me spectans. Substiti et vehementer adnuntiavi, magna voce dicens "Mater! Redi! Revertar te visere cum liber ero". Nescio an me audivit, sed scio eam sensisse quae dixi. Corde mihi plane perspicuum est, hoc fluctu, timeo/alium annum convenire, eo tempore cor grave est, etsi omne genus animi est, sed ut vivam, vel constanter convertam et progrediar.
In via vitae, multas res et experientias iniucundas offendemus, quae fortasse res parvae et leves erunt. Hoc tempore, tranquilliores esse et de his cogitare debemus. Problemata nobis tantum animum malum afferre possunt, sed animus malus problema solvere non potest. Nisi primum cladem fateamur, re vera/vita nostra talis est, obstaculis sepulta, experientia cordis.
Nuper librum "Legem Vivens" Inamori Kazuo perlegi, et id vehementer sentio. Olim tam occupatus eram in vita, tam defessus in opere. Omnes difficultates iam devoratae sunt, sed vita nondum ad exitus exspectatos pervenit. Quotidie occupatus sum, sed nescio quid significet "occupatus/ubi"? Ad noctem seram laboro, fructus laboris minimi sunt, et interdum nihil agitur, sed corpus valde fessum sentio. Memini Dominum Inamori dixisse: "Essentia amaritudinis/est facultas diu in certum finem intendere, est essentia moderationis sui, perseverantiae, et facultas alte cogitandi; cum id/intolerabile sentis, sed etiam strenue laborare, progredi determinatus, hoc vitam tuam mutabit." Paulatim intellego dolorem esse ad cor augendum, animam acuendam, quod nobis faciendum est naturam colere, homines convenire ad cor colendum.
Tempus publicationis: XVII Kalendas Decembres, anno MMXXIII
